'op een kiertje..'

I.v.m onze komende (ver)trek zetten we onze 'deur schoorvoetend op een kier'. Als we dan tòch moeten gaan hebben we zo onze wensen; een wat groter dorp met meer voorzieningen.(Uitwijk heeft èèn boekwinkel).  Doe verder maar een landelijke, bosrijke omgeving om in te wonen.
Zo af en toe komen er 'hoorders' uit andere gemeenten in de kerkdienst.  Nico meldt me wat aarzelend dat de hoorders van die avond uit Dordrecht komen en na de dienst een gesprek met ons willen.
"DORDRECHT!!" reageer ik fel, dat heeft toch helemaal geen zin, want daar ga ik niet naar toe!
Dordrecht past helemaal niet in het plaatje dat ik heb gemaakt voor een toekomstige woon-
en werkplaats. Sterker nog ik heb een duidelijke anti-pathie tegen de stad Dordrecht. Ik ben daar 2 keer op bezoek bij iemand geweest en heb me toen verbaasd over het feit dat ze daar willen wonen!
Ik zie flats en vooral veel drukte. Dingen waar ik niet van houd, maar verder kan ik mijn negatieve gevoelens die ik zo sterk ervaar, niet verklaren.
Toch ontvang ik de dortenaren die avond gastvrij in de pastorie. En we hebben zelfs een bijzonder fijn gesprek, waarin we merken dat het wederzijds klikt.
Waarom staat die Andreaskerk nou in Dordrecht, verzucht ik na afloop tegen Nico. Als die kerk in dat middelgrote dorp in het bos zou staan wil ik best wat meegaander zijn.
Wat moet zo'n dorpstype als ik nu in een stad! Ik weet niets van het wonen in een stad en wil het niet weten ook, ik pas er niet. Toch laat God niet los; we kunnen bijna geen blad open slaan of het gaat over de stad...en het verhaal van Jona uit de Bijbel kruist ook met regelmaat ons pad. We kunnen er niet om heen dat God ons naar Dordrecht wil leiden.
Na een poosje komt er dan ook een beroep vanuit de Andreaskerk uit Dordrecht. We maken kennis met de gemeente en Nico gaat voor in een dienst. Ik ben net zwanger van onze Geertje en behoorlijk van slag van alles wat op ons afkomt. We bekijken de scholen, woonomgeving en de pastorie.
Wanneer we vanuit de enorme, monumentale pastorie van Uitwijk komen en die van de Andreaskerk gaan bekijken is het contrast groot. Een rijtjes huis in de nieuwbouw. Ik moet vaak slikken en kan me er geen voorstelling van maken om hier te gaan wonen. Ik doe nuffig en onnozel nog een poging bij de kerkvoogdij voor een mooi oud pand dat te koop staat in de Hallincqlaan., gesitueerd in de mooie binnenstad van Dordrecht.  Zij beginnen echter wat te stotteren dat dit toch wat boven het budget gaat.
Welwillend zeggen zij toe de huidige pastorie te verbouwen zodat er wat meer ruimte ontstaat voor ons zessen en een studeerkamer.
Alles komt in me in opstand, omdat ik niet wil vertrekken. Nico zegt dat hij er geen rust over krijgt als hij het beroep niet aanneemt. Ik voel dat hij de beslissing moet nemen en ik niet tussen God en hem in mag staan. Terwijl ik buiten de was sta op te hangen komt Nico naar me toe en zegt me dat hij de Andreaskerk zal gaan bellen om het beroep aan te nemen. Huilend en met een knoop in mijn maag hang ik de rest van de was op.
Ook tijdens het afkondigen van ons vertrek in de gemeente die zondag, huil ik tranen met tuiten.
Nu lijkt het of ik niet wil gaan en toch is dat niet zo, want ik ervaar dat Gods weg gaan vrede geeft in je hart.
Die vrede weegt nergens tegenop, ook al is het moeilijk.
Inmiddels, na 7 jaar Dordrecht,  ben ik een trotse inwoner van deze stad en staat mijn hart wagenwijd voor haar mensen open!!!

Wilde ganzen

In deze blog wil ik beschrijven waarom ik voor de titel  "wilde ganzen"  heb gekozen.
Deze blog is speciaal voor mijn lieve, dierbare vriendin Pauline!

In het kleine voorportaaltje van de kerk in Uitwijk hangen 2 enorme borden met alle namen van de predikanten die hier hebben gestaan. Het is zo'n imposant lange lijst, omdat de meeste hooguit 4 jaar zijn gebleven. In het verleden is 2 jaar zelfs gangbaar geweest. Eèn predikant heeft zijn  hele ambtsperiode in Uitwijk gestaan.
En voor we het weten zijn  er voor ons ook  vier jaar verstreken en is Nico formeel beroepbaar.
Hij is "vogelvrij' om door andere gemeenten beroepen te worden. In praktijk worden we eerst wel gepolst hoe we tegen een eventueel beroep staan. Onze Mart Jan is dan net een paar maanden oud en we besluiten dat de tijd voor ons nog niet "rijp" is om te vertrekken.
Stiekem droom ik ervan dat we net als die ene predikant gewoon blijven tot we oud en grijs zijn.Ons leven kabbelt zich zo heerlijk relaxed voort. Ik heb het erg naar mijn zin in mijn baan op het schooltje in Waardhuizen. Fijne contacten waar ik me helemaal thuis voel.  De kinderen ontwikkelen zich goed in alle ruimte en rust. Dit kan ik nog wel heel lang volhouden. Best bijzonder toch, om ook de geschiedenis in te gaan met maar èèn gemeente?
Terwijl ik zo mijn leventje leid word ik op een zondagmorgen ruw wakker geschud uit mijn droom.
De dominee preekt over 'wilde ganzen'.
Die 'trekken' als  doel hebben in hun leven. Zo af en toe strijken ze neer bij tamme ganzen'. Ze rusten, eten en drinken. Het kan zo prettig zijn bij die tamme ganzen, dat ze de vlucht nog even uitstellen en nog meer rusten, eten en drinken.
De 'wilde ganzen' besluiten om later weer aan te sluiten bij hun soortgenoten.De tijd verstrekt en wanneer ze hun soortgenoten boven hen horen en zien vliegen, lukt het hen niet meer om aan te sluiten. Ze zijn te zwaar  geworden van al het rusten en eten en kunnen  niet meer vliegen als een wilde gans.
Deze preek komt diep bij mij binnen! Ík ben die wilde gans die moet gaan vliegen, maar het zo prettig heeft op zijn rustplaats en daar het liefst wil blijven.
Gods doel met mij is dat ik vlieg naar de plaats waar Hij mij wil hebben en kan gebruiken. Dat ik beschikbaar ben. Maar ik ben hier helemaal niet blij mee en de rust is ver te zoeken.
Gelukkig krijg ik de steun en het meeleven van de groep vrouwen waarmee we nog steeds bij elkaar komen.
Ik kan mijn gevoelens van angst voor de onbekende toekomst delen. Ik moet uit het heerlijke, veilige nest komen en weet niet meer goed wat vliegen is. Wat ik wel weet is dat God om ons heen vliegt, zodat onze veiligheid in Zijn handen ligt. Daarom lukt het me toch om weer vertrouwen te krijgen in de komende vlucht.

Dominee

Onze kinderen spelen graag “domineetje”. Levi is een jaar of twee, drie als hij op de zondagavonden helemaal in zijn rol zit. Nico gaat dan voor in de avonddienst en wij luisteren in de keuken naar de kerktelefoon. Zodra de dienst gaat beginnen komt Levi met zijn kleine rode koffertje de keuken in en neemt gewichtig plaats op zijn kinderstoel, die nu als preekstoel fungeert. Met papa's stem op de achtergrond “leidt” hij de dienst met een ernstig gezichtje.

Als Merel iets ouder is mag zij ook meedoen in het spel. Wanneer er op zondag een doopdienst is geweest spelen ze dat na. De rollen liggen vast, Levi is dominee en Merel houdt haar kind (pop) ten doop. Levi besprenkelt “het kind” met water en spreekt de woorden die hij papa heeft horen zeggen uit. Het is prachtig om te zien met hoeveel devotie ze het spel spelen.

Levi zegt in Uitwijk ook met regelmaat dat hij later dominee wil worden. Wanneer we afscheid nemen van onze dierbare eerste gemeente krijgt hij een prachtige, kleine toga cadeau, gemaakt door Tea.

Ook in Dordrecht gaat het spel door, maar nu in echte toga op maat. Vanaf dezelfde kinderstoel staat Geertje weer als 'predikant voor haar gemeente'. Die bestaat uit haar 2 vriendjes, de ene achter het “orgel”(het poppenhuis) en de ander op een stoel. Hij mag in zijn eentje de hele gemeente vertegenwoordigen.

 

Volwassen mensen reageren heel verschillend op Nico zijn ambt. Soms negatief, soms verbaasd en een keer met de woorden: 'o, ja, dat kan ook!'.

Het komt voor dat Nico met iemand in gesprek is en zijn functie tijdens het gesprek ter sprake komt, dat deze persoon met schrik reageert en koortsachtig nagaat wat hij/zijn allemaal heeft gezegd en misschien niet voor "predikantsoren"is bestemd. 

Om echt even 'functie-af' te kunnen zijn tijdens onze vakanties zegt Nico dat hij 'bij de gemeente' werkt, dat is voor velerlei uitleg vatbaar. Maar ook als hij bijvoorbeeld boodschappen doet, wordt hij weleens aangesproken op zijn functie. Deze mensen willen weten wat hij ergens van vindt, maar ook weten “wat voor dominee ze in de kuip hebben”.  'Bent u een “zware” dominee?'  luidt dan de vraag. Waarop Nico heel menselijk antwoordt:  'Ik weeg 75 kilo!?'

Aandacht

Nu Nico bevestigd is tot predikant mag hij ook een huwelijk inzegenen.

Zijn eerste huwelijk is op 20 mei 2000. Hij is er heel druk mee. De man die gaat trouwen komt uit Duitsland, dus de helft van het gezelschap verstaat geen Nederlands. Nico begint de dienst dan ook zowel in het Nederlands als Duits. Best spannend zo'n eerste huwelijksdienst en dan ook nog in het Duits. Hij is er helemaal vol van en laat mij van te voren horen of het allemaal goed klinkt.

Tijdens de huwelijksdienst zit ik aan de kerktelefoon gekluisterd om het allemaal mee te beleven.

Nico zijn Duits klinkt heel aardig en het is een heel flitsende dienst met een black gospel koor.

Tijdens de preek benadrukt Nico het belang van tijd en aandacht voor elkaar. Het klinkt allemaal mooi en inspirerend, toch groeit in mij een gevoel van frustratie.

Het is namelijk die dag ook onze trouwdag! We zijn precies 6 jaar geleden getrouwd.

Voor dit heugelijk feit heeft Nico eigenlijk helemaal geen tijd, zo druk als hij is met het huwelijk van een ander stel.

Wanneer hij enthousiast thuiskomt, zit ik wrokkig in een hoekje met veel pijn in mijn aandacht. Het zorgt voor kortsluiting wanneer we in een verschillende belevingssfeer zitten.

Ik kan Nico niet met liefdevolle aandacht tegemoet treden, omdat ik zelf aandacht nodig heb.

Voor Nico komt het moment waarop ik aandacht nodig heb niet zo gunstig, omdat hij zo vol zit van de dienst en aandacht voor zijn verhaal wil.

Dit blijft een spanningsveld waarin we een balans proberen te vinden.  In het werk van Nico moet hij altijd de luisterende, meelevende pastor zijn. Als hij dan thuiskomt heeft hij geen behoefte aan een vrouw die ook een luisterend, meelevend oor wil. Het is dan prettig als thuis alles ongecompliceerd goed loopt en een opgeruimde vrouw hem tegemoet treedt. De realiteit is natuurlijk anders, want als ik de hele dag alleen met de kinderen ben wil ik wel even stoom af kunnen blazen.

Wat onze huwelijksdag betreft hebben we een goede oplossing gevonden. Rond 20 mei gaan we samen een paar dagen weg. Een paar dagen tijd en aandacht voor elkaar. Wanneer het preekrooster wordt ingevuld met preekbeurten, mag ik als eerste kiezen welke zondag er vrij wordt gehouden.

Nico heeft later nog eens een stel op onze dag mogen inzegenen.

Van tevoren vroeg dit stel of we dit wel wilden. Ik vind het helemaal niet meer erg, omdat er sindsdien wel wat is veranderd op het gebied van tijd en aandacht voor elkaar hebben.

Het blijft een punt van aandacht om dit niet te laten versloffen, door alle andere mensen en dingen die aandacht vragen om ons heen.

Om scherp te blijven hebben wij de 'marriage course' samen gevolgd en hopen we hem samen aan andere stellen te gaan geven.

Een hele bijzondere gebeurtenis voor ons allebei is 

het huwelijk van onze lieve vrienden Carola en Olivier

'Nooit meer nacht'

Tijdens de intrededienst zijn de bloemen voor ons bestemd. Dan heb je echt geluk want Maaike Uithoven, maakt de prachtigste stukken. Een dame van de HVD (hervormde vrouwen dienst) heeft de taak om de bloemen na de diensten te bezorgen.

Het is maandagmiddag,de kinderen slapen en Nico is aan het werk, ik ben alleen in de keuken bezig. Door het keukenraam zie ik een HVD-ster het enorme bloemstuk, opgemaakt in een uitgeholde pompoen, naar ons toe komen dragen. Het is een aardig gewicht en ze komt dan ook echt even uithijgen aan de keukentafel. We drinken samen een kopje thee en raken al gauw in gesprek, waarin ze vertelt over het verlies van haar man en kleindochter. Ondanks al het verdriet is ze actief in de kerk en zingt ze op het kerkkoor. Een gelovige vrouw waarmee ik een intense en fijne ontmoeting heb.

Niet lang na haar bezoek blijkt het vermoeide hijgen van haar een oorzaak te hebben, ze heeft vocht achter de longen, veroorzaakt door een tumor. Ze kan niet meer behandeld worden.

Wanneer ik haar nu bij haar thuis bezoek is het weer bijzonder. Ze is zo rustig onder alle berichten die ze heeft gekregen. Het verwondert haarzelf ook, dat God haar zo “draagt” en ze rustig kan aanvaarden dat ze naar haar man en kleindochter zal gaan.

Bij een later bezoek ligt ze op bed in de huiskamer, ze krijgt extra zuurstof toegediend. Omdat ze steeds zwakker wordt lees ik haar voor uit een leesboek. Ze is voor Nico èèn van de eerste leden van zijn eigen gemeente die hij begeleidt naar het sterven toe. Zowel Nico als ik hechten ons in deze periode, waarin we haar bezoeken, aan deze vrouw. Wanneer ze van ons heen gaat en Nico de dienst leidt is dat ook voor ons emotioneel en aangrijpend. De tijd na de begrafenis heeft Nico moeite om weer aan de slag te gaan. Gelukkig wijst een mentorpredikant, waar we om de zoveel tijd gesprekken mee voeren, ons erop dat je ook mag rouwen. Het is goed om ruimte te geven aan verdriet en verlies. Sterven is op een heel natuurlijke manier aanwezig in ons leven, wanneer we uit ons slaapkamerraam kijken, zien we uit op de graven van de oude begraafplaats naast de kerk. De kinderen piepen regelmatig tussen de heg door om op de begraafplaats te spelen. Ze lopen over de paadjes tussen de graven door en maken stiekem de kettingen op de graven los. De boodschap van een plotseling overlijden, van soms nog hele jonge mensen, komt heel indringend en schokkend bij ons binnen, Je neemt dan de telefoon op en leeft mee, terwijl je op zo'n moment dan bijvoorbeeld net een kind aan het eten geven bent of op de arm draagt. Het zet je 'gewone' leven even op z'n kop.

Lijden en sterven komen heel dichtbij, maar daarbij ook het prachtig vooruitzicht van wat daarna komt. Hierin heeft deze bijzondere vrouw bijgedragen. Tijdens haar ziekbed was ze ook bezig met de mooie toekomst bij God en haar geliefden. Tijdens haar begrafenisdienst zong het kerkkoor haar lievelingslied 'Nooit meer nacht'. Bij het horen van dit lied denk ik altijd in dankbare herinnering in wat ze ons heeft voorgeleefd aan haar.

Nooit meer nacht

Nooit meer nacht en nooit meer het verdriet,

eeuwig bij de Vader, Die ons het leven biedt.

Nooit meer nacht en nooit meer haat en twist,

eeuwig bij de Vader, Die dan Zijn vree beslist.

Nooit meer nacht en nooit meer zond' en dood.

Eeuwig bij de Vader, Zijn liefde is zo groot.

Vader, dank, voor Uw Zoon,

Die voor ons Zijn leven gaf:

Nooit meer nacht, en nooit meer zorg en pijn.

Eeuwig bij de Vader, voor eeuwig. Amen.

http://youtu.be/Jgj_ULupqzA

"Geen vuile was buiten hangen"

Politie zoekt nog naar 'bikiniman'

Publicatie: vrijdag 26 juli 2002 - 23:00

UITWIJK - De politie is nog op zoek naar de man die woensdagmiddag,gekleed in een bikini, foto's van zichzelf wilde maken in de Hervormde Kerk van Uitwijk.

Volgens dominee Van den Houten, die
de man betrapte, heeft de zogenaamde
fotograaf hulp nodig. De dominee wijst
een grap van de hand. Volgens hem was
de situatie daarvoor te serieus. 

Van den Houten wil graag weten wat de
man van plan is met de foto's die in
zijn monumentale kerkje zijn gemaakt.

Zoals uit bovenstaand persbericht blijkt zorgt de actie in de kerk voor media aandacht. Dat hele kleine Uitwijk, waar niemand van heeft gehoord, wordt ineens benaderd door RTL zenders en Man bijt hond. Om op deze manier in het nieuws te komen ten koste van een persoon wijzen we van de hand.

Toch komt op een dag Omroep Brabant opnames maken van Uitwijk en haar kerk ivm een serie die ze maken over de historie van de streek. Een grote camera, microfoon, regisseur, camera- en geluidsman installeren zich op het pleintje voor de kerk naast ons huis. Geweldig interessant natuurlijk voor ons jong gezinnetje, we staan er met ons neus bovenop. Het is heel leuk om te zien hoe de opnames gemaakt worden. De presentator loopt met zijn lange benen in een enorm tempo door het dorp, de kerk in, de trap op tot bovenin waar de klok hangt. Ondertussen weet hij ook nog een heel verhaal te vertellen, zonder te hijgen.

En dat doet hij niet één keer, maar verschillende keren, met steeds dezelfde tekst en gebaren. Echt fascinerend wat er allemaal gebeurt.

Merel speelt onbewust figurant in het stuk, want ze rijdt op haar tractortje door het beeld op de film.

Nico krijgt ook een bijrolletje; hij mag de schakelaar bedienen zodat de klok op het juiste moment begint te luiden. Tussendoor drinken we koffie met de crew. Het zijn hele gezellige en aardige mensen.

Omdat deze mensen alles om hen heen filmen, kijk ik nog eens kritisch naar onze tuin en vind het toch wat gek dat daar de was in het zicht hangt te wapperen.

Ik vraag aan buurvrouw Ien vd Nat of ik daar onze kleren en lakens aan de waslijn mag hangen.

Maar wat hangt er uiteindelijk te wapperen op de film over Uitwijk.... juist onze was bij de buren!!

Sorry Ien, gelukkig was 'ie wel schoon!

vreemde kerkganger

Het is heerlijk om ook buiten de kerkdiensten even in de kerk plaats te nemen. De rust en stilte die er van het oude gebouw uitgaan is weldadig. Zo komt het regelmatig voor dat we toeristen, die tijdens een fietstocht bij de het kerkgebouw stoppen binnen laten om ze ook de binnenkant te laten bekijken. Het is leuk om een rondleiding te geven en zo wat te kunnen vertellen.

Op een dag loopt buurvrouw Ien van der Nat bij ons binnen om te zeggen dat ze de deur van de kerk heeft opengemaakt voor een meneer die het monumentale gebouw graag wil bekijken en wat foto's maken. Ze vertelt dat hij al even binnen is en of wij het ook in de gaten willen houden. Nico gaat na verloop van tijd even poolshoogte nemen om de betreffende meneer misschien nog wat te kunnen laten zien en informatie te geven. Wanneer hij van achterin de kerk binnenstapt signaleert hij de man met zijn fototoestel voor de preekstoel. Hij maakt echter geen foto's van het kerkinterieur, maar van zichzelf gekleed in roze lingerie!! Nico is helemaal verbouwereerd en loopt op de man toe met de vraag wat hij daar aan het doen is!! De man trekt gehaast wat kledingstukken aan en maakt zich zo snel mogelijk uit de voeten.

Ondertussen holt Nico ook naar buiten en roept tegen mij “Bel de politie!” Vervolgens rent hij achter de man aan die zich op èèn sok verder uit de voeten maakt. Het is zo'n absurde situatie, de dominee hollend achter een half ontklede man. Tegen de tijd dat de politie arriveert is de “vogel” gevlogen en zijn wij aan het bijkomen van de consternatie.

Liesbeth vd Nat heeft het nummer van de auto nog gauw opgeschreven en zo heeft de politie deze zaak toch nog kunnen uitzoeken en de man een boete opgelegd van 150 euro.

Om het beeld van deze vreemde kerkganger kwijt te raken heeft Nico wel een aantal preekbeurten nodig. Voor alle mediabelangstelling heeft hij bedankt en zo keert gelukkig de rust weer terug.

netwerk

Al gauw merk je dat je bij een verhuizing naast je huis ook een aansluitend netwerk hebt achtergelaten. De moeder van een leerlingetje die me zo fijn knipt en precies weet hoe ik het hebben wil, je vertrouwde huisarts, de winkel waar je precies weet waar alles staat en je je vaste rondje maakt. En niet te vergeten de lieve oppas van de kinderen, zo in de straat, binnen de reikwijdte van de babyfoon. Een greep uit een vanzelfsprekend netwerk van mensen en diensten om je heen waar je zo nodig een beroep op kunt doen.

In Uitwijk is de keuze wat winkels betreft al gauw gemaakt. Er staat èèn evangelisch boekwinkeltje. Ik kan er voor veel dingen terecht maar niet alles, dus dan blijft de keuze over:boodschappen doen bij de AH Almkerk of de Plus in Rijswijk. De kapper in Andel is populair en de artsen in Almkerk worden als prettig aangeprezen. En oppas blijkt ook heel dichtbij te vinden te zijn; “vraag maar eens aan Liesbeth, die past al jaren op in de pastorie. " , wordt ons verteld. Liesbeth woont naast ons en ze wil ook onze kinderen wel onder haar hoede nemen. Ze fungeert al gauw als tweede moeder voor de kinderen en wordt een fijne vriendin voor mij.

Naast het prettige feit dat er in veel dingen niet zoveel keus is, merken we dat het ' Uitwijkse leven' ook volgens een duidelijke lijn van vaste activiteiten verloopt. De intocht van Sinterklaas in Uitwijk vind ik een hele verrassende gebeurtenis. Het dorp loopt uit in een lampionnenoptocht,

vervolgens een heel programma in het dorpscentrum 'De Hoogt' en als klapper is er voor alle kinderen een persoonlijk cadeautje. En dan het Koninginnedag gebeuren; ook een hele happening.

De vlag wordt gehesen bij de school, die is weer in het nabijgelegen Waardhuizen, door de jongste en oudste leerling (Levi en Merel zijn beiden een keer de gelukkigen). De muziek  (fanfare 'Juliana') is er bij en na een gezellige dag is er een afsluiting met een dorpsbarbecue. Deze barbecues staan ook weer te branden in augustus bij het 'Oranjefeest'. In het voorjaar krijgt de kerk een grote schoonmaak, een grote groep dames en heren uit de kerk sjouwt de hele inboedel naar buiten waar alles op het plein wordt schoongespoten,gesopt en gezeemd.  Rondom november wordt de kerk weer helemaal versierd voor de kooravond. En dan is er aan het eind van de winter weer ' toneel' in de Hoogt. Een groep dorpsgenoten studeert in de winter een stuk in waarna het avonden wordt opgevoerd voor een afgeladen 'Hoogt'. De muziek luistert de avonden op met hun spel. Echt een avondje uit!

Naast de vaste activiteiten zijn er ook tal van vaste gewoonten in de gemeenschap. Een heel indrukwekkend gebeuren vind ik het klok luiden. Wanneer er iemand is overleden in het dorp wordt er alle dagen voor zijn of haar begrafenis de klok geluid 's morgens om 11 uur. Ook wordt het nieuwe jaar ingewijd met klokgelui. Na een paar jaar zijn we zo ver ingeburgerd dat ons wordt gevraagd de klok om 12 uur 's nachts te luiden. We zijn ons bewust van deze gewichtige taak, maar als het middernacht is geworden blijkt de sleutel van de kerk voor ons onvindbaar. We voelen zenuwachtig al onze jaszakken en laadjes na met de stilte van geen klokgelui in onze oren. Al gauw komt Dhr. H.C. van Arkel  poolshoogte bij ons nemen...een man van de klok...Gelukkig hebben de buren, fam. vd Nat ook nog een sleutel en kan het jaar als nog worden ingeluid.

Het netwerk is vernieuwd, maar weer sluitend.

Nico op de kar bij de muziek

op het podium

Je hebt van die 'Martha's' (dienstbare vrouwen) die geruisloos hun werk doen en het liefst achter de coulissen werkzaam zijn. Zij treden niet op de voorgrond, maar verzetten onopvallend heel veel werk. Ik heb zo'n bewondering voor deze mensen.

Vanaf het moment dat ons leven vanuit de pastorie zich gaat ontwikkelen gedraag ik me als zo'n onzichtbare Martha. Ik serveer kopjes koffie voor bezoek, tijdens vergaderingen en bij het kringwerk. Nico ontvangt zijn gasten in de huiskamer en ik trek mij met de kinderen terug in de keuken. Ik sluit me aan bij de HVD (hervormde vrouwendienst) en bezoek ouderen. Dit laatste is geen succes, omdat ik Levi en Merel meeneem en zij nog in een een erg ondernemende levensfase zitten. Ik zit op hete kolen met zweet op mijn voorhoofd wanneer zij aan mooie, maar kwetsbare spulletjes zitten die in de kamers staan.

Tijdens de bevestigingsdienst draag ik een grijs mantelpakje met daarop een grijs sjaaltje, net een grijs muisje. En eigenlijk gedraag ik me ook als een grijze muis. Ook al heb ik een heel positief beeld over deze 'Martha's', ik ben er eigenlijk geen. Een rol achter de coulissen, terwijl Nico op het podium staat past me helemaal niet. Als ik eerlijk ben sta ik het liever ook op het podium en niet erachter. Ik vind het lastig om hier invulling aan te geven en ben gevoelig voor mijn omgeving die mij vertelt wat mijn voorgangsters wel niet allemaal deden...

Gelukkig krijg ik al gauw een lieve en wijze vriendin in Uitwijk. Bij haar op de bank kan ik helemaal mezelf zijn. Zij stimuleert me om die taken te doen die bij me passen. Vanuit de bevrijdende gedachte dat ik ga doen wat bij me past en waar ik plezier aan beleef gaan de ideeën stromen. Ik ga een kring opzetten voor vrouwen; koffiemorgens voor vrouwen. De eerste ochtend bereid ik een Bijbelstudie voor uit het christelijk vrouwenblad Eva. Het gaat over de lofzang op de huisvrouw uit spreuken 31. In de keuken organiseer ik oppas voor de kinderen. Ik vind het heel spannend of er vrouwen op de uitnodiging afkomen. Bij aanvang stroomt de kamer vol, wat een geweldige bemoediging! De kring is blijven bestaan en ze komen nog steeds maandelijks samen al ben ik inmiddels van 't podium' verdwenen.

mevrouw

Na jaren aangesproken te worden als 'juf Dineke' ben ik nu 'Mevrouw'. Wat een stoffige identiteitsloze naam. Eigenlijk vind ik het helemaal geen naam, want een naam hoort bij een persoon en geeft zijn of haar identiteit aan. 'Mevrouw' zegt niets over mij, maar is een algemene titel voor zoveel vrouwen van een predikant. Noem me dan nog Mevrouw van den Houten, dat komt iets dichter bij mij in de buurt.

Nadat ik mijn baan op heb gegeven om hier samen met Nico en onze 2 kinderen in de pastorie te gaan wonen ben ik mijn identiteit een beetje kwijt.  Niemand kent me echt persoonlijk en andersom evenmin. Ik heb enorme behoefte om aangesproken te worden met 'Dineke', want dat ben ik! Een goed begin om contact op te bouwen van mens tot mens.

Er moet toch vast iets aan te doen zijn om deze traditie te doorbreken. Ik neem me voor om een stukje in het kerkblad te schrijven met het verzoek mij geen 'mevrouw', maar Dineke te noemen. Nico remt mijn voortvarendheid af en geeft aan dat dat geen goed plan is, omdat ik mensen hiermee voor het hoofd zou kunnen stoten. Daar heb ik eigenlijk niet zo bij stil gestaan en dat is natuurlijk niet mijn bedoeling. Bij het maken van contact zijn 2 partijen betrokken, waarin respect voor elkaar belangrijk is.

Ik blijf  mijzelf voorstellen bij mijn naam. Naar de gewoonte van het dorp noem ik iedereen bij de voornaam en blijf ik voor veel mensen “Mevrouw”. Toch ontstaat er een warme persoonlijke band. Ik kom tot het besef dat daarbij de naam niet meer zo belangrijk is.

'Mevrouw' heeft haar eigen identiteit gekregen.

de zoete inval

Onze deur is nooit op slot. De dorpsbewoners zijn het gewend om zo via de garagedeur even binnen te kunnen wippen. We vinden het mooi dat ons huis als laagdrempelig wordt ervaren.

Via de garage kom je door nog een deur in de keuken. De meeste mensen roepen hard “volk”, voordat ze de keukendeur openen. Als ik dan in de keuken bezig ben, ben ik inmiddels wel voorbereid op een bezoeker. Het kan ook zijn dat ik te maken heb met een geruisloze gast, ik kan dan behoorlijk schrikken, wanneer er opeens iemand voor me staat.

De keuken is lekker ruim en in het midden staat een grote tafel. De gast schuift al gauw aan en koffie is binnen handbereik. Ik houd wel van verrassingen en vind het meestal  gezellig om deze onverwachte gast te ontmoeten in een gesprekje aan tafel. Onze 2 kleine kinderen zijn nog niet zo spraakzaam, dus een babbeltje is welkom.

Het kan ook zijn dat ik me elders in het huis bevind en dan gaan sommige gasten verder zoeken.in andere vertrekken. Zo ook de keer dat Nico en ik samen op de bank zitten. Ik hang lekker onderuit gezakt tegen Nico aan, wanneer we ineens een gemeentelid midden in de kamer signaleren. Ik voel me wat betrapt en ga snel rechtop zitten. Op dit moment denk ik dat we de deur toch beter even dicht had kunnen doen om zo de privacy te bewaken.

Er zijn andere geruisloze gasten die ons ook aangenaam verrassen. Op de keukentafel vinden we oogsten van het land; nieuwe aardappelen, prachtige aardbeien, boontjes en andijvie.En bij bijzondere (feest)dagen mogen we ons verheugen op een zelfgemaakte taart. De zoete inval van anonieme gevers.

Hoera een jongen

Wanneer wij net in Uitwijk wonen lijkt er een ware geboortegolf aan de gang. Vrij bijzonder voor zo'n klein plaatsje, waar normaal gesproken maar weinig kindertjes worden geboren.

Ik heb het idee dat het afleggen van kraambezoeken in ieder geval tot èèn van mijn taken als predikantsvrouw behoort. Dus Nico en ik gaan vaak samen op pad om de kersverse ouders met hun kindje te bezoeken. We kunnen het meestal wel lopend afdoen omdat de afstanden zo kort zijn, maar deze keer gaan we een gezin bezoeken dat wat verder af  woont. We moeten ergens op een boerderij in het buitengebied zijn. Met de kaart op mijn schoot rijden we met de auto richting het te bezoeken adres. Na een beetje zoeken, zijn we blij de juiste straat te hebben gevonden. Ik vind mezelf erg oplettend wanneer ik bij èèn van de boerderijen een slinger met 'hoera een jongen' voor het raam signaleer, het kan niet missen!

De kraamverzorgster laat ons binnen en nodigt ons uit in de kamer plaats te nemen in afwachting van de kraamvrouw, ons gemeentelid. We zitten wat ongemakkelijk te wachten in een kleine, rommelige huiskamer waar een enorme hond voor onze neus de wacht houdt. Omdat we nog maar zo kort in Uitwijk wonen kennen we de gemeenteleden nog niet zo goed. Toch hebben we allebei nog een beeld van hoe de vrouw er ongeveer uitziet, maar bij die ontmoeting was ze nog zwanger.

Wanneer we de kraamvrouw in kwestie weer ontmoeten zijn er echter nog maar weinig herkenningspunten te ontdekken. Het wordt nog onduidelijker wanneer deze dame ons ook niet blijkt te kennen en ook geen bezoek met ons heeft afgesproken. 'Maar misschien moeten we bij haar buren zijn', zegt de kraamvrouw, want zij hebben ook een zoon gekregen! We weten niet hoe snel we na een woord van excuus en de beste wensen voor haar en haar kind buiten moeten komen. Op naar de buren, waar gelukkig ook een slinger 'hoera een jongen' hangt!

Hij Die roept is getrouw, Die het ook doen zal

26 september 1999

Nico bereidt zijn eerste dienst als predikant voor

We wonen bijna een week in Uitwijk en dan is daar de grote dag. Nico zal worden bevestigd in het ambt van predikant. De dagen ervoor leven we in afwachting; alles wordt in gereedheid gebracht. Er wordt gepoetst, geharkt, geveegd, meters kabel worden  van de kerk naar het gemeente centrum 'De hoogt' gelegd . De stemming is feestelijk, het voelt net een beetje of we gaan trouwen. We wonen naast de kerk, dus je wandelt makkelijk even binnen. Zaterdagavond zijn we met Nico zijn ouders en oma in de het kerkgebouw. Het is een heel bijzonder samenzijn, mede door de rustgevende atmosfeer die de ruimte vult. Nico 'oefent droog' op de preekstoel en wij lopen wat rond.

Vanaf 9.00 uur beginnen de klokken van de kerk te luiden. Een welluidend welkom om naar de kerk te komen. Eerst breng ik Levi en Merel naar de oppas. Daar ontmoet ik al familie en vrienden die deze dag met ons gaan mee beleven.  Vervolgens neem ik plaats voor in de kerk, waar Nico later naast me zal komen zitten. Ds. A. van der Ploeg leidt de dienst en bevestigt Nico in het ambt. Vooral het moment dat Nico, knielend op het bankje, wordt ingezegend beleef ik heel intens. Een liefdevolle,onlosmakelijke verbintenis is ontstaan. Nico mag als dienstknecht Gods werk gaan doen. De dienst die Nico 'smiddags  zelf mag gaan leiden zal hiervan ook in het teken staan. Hij die u roept, is getrouw; Hij zal het ook doen” (1 Thes. 5:23,24) is de tekst waarover hij preekt.

Zo komt er een einde aan deze bijzondere, vreugdevolle dag en een begin van het Leven vanuit de pastorie.

lege kamer

Half september 1999 staat om 6.00 uur de verhuisauto voor de deur. In no time zijn al onze spullen de wagen ingedragen. Het huis voelt kaal en vreemd wanneer al onze persoonlijke spullen eruit zijn gehaald. Samen met mijn schoonzus breng ik de huissleutel naar de huureigenaar en zo verlaten we Benschop. Het dorp waar ik 8 jaar geleden in mijn eentje ben komen wonen. Nu verlaten we deze plek met z'n vieren .

Als we in Uitwijk arriveren straalt een schoon geschrobd huis ons tegemoet. Het is een levendige bedoeling met familieleden die ons komen helpen de dozen met spullen uit te pakken. Aan het eind van de dag zijn we weer compleet wanneer Levi en Merel naar ons nieuwe thuis worden gebracht.

Na een aantal dagen zijn de meeste dozen uit gepakt en hebben de meubels een plaatsje gekregen. Het is zo'n enorm groot huis dat we eigenlijk alleen maar spullen hebben om de woonkeuken mee te vullen. Gemeenteleden komen met grote planten aan om ons te helpen de woonkamer wat minder leeg te laten zijn. De ledikantjes van de kinderen staan wat verloren in hun slaapkamers, alles is even ruim.

Ik vind het best lastig om er een gezellig geheel van te maken waar je je thuis voelt. In eerste instantie leven we alleen in de keuken, de kamer is te groot voor ons. De kamer richt ik steeds weer op een andere manier in, zoekend naar een opstelling die het wat huiselijker maakt. Kringen en catechisatie lessen worden bij ons in de huiskamer gegeven. De leden moeten steeds weer hun plekje zoeken wanneer de kamer voor de zoveelste keer een metamorfose heeft ondergaan.

In de loop van de tijd schaffen we nog wat meubels aan en raakt het huis meer gevuld. Over de vraag of deze nieuwe aanwinsten in een andere pastorie wel zullen passen wil ik niet nadenken. Het begin van een proces van 'wortelen ' is begonnen.

storm

Nadat Nico vanuit zijn studie theologie preekconsent heeft ontvangen trekt hij met zijn preken door het land. Hij komt op aardig wat plekjes, meestal weet ik niet zo goed waar hij allemaal naar toe gaat.

Het is winter 1998 wanneer hij op een zondagavond bij thuiskomst met groot enthousiasme vertelt over de plaats waar hij de dienst geleid heeft. De kleine kerk staat midden in een eveneens heel klein dorpje. Tijdens de dienst raast een storm ruw rond de kerk. Het contrast van het vredig en veilig samenzijn in het kerkgebouw, terwijl het buiten zo tekeer gaat maakt indruk op hem. Ik maak een beeld van dit bijzondere plekje.

Wanneer na anderhalf jaar de gemeente Uitwijk/Waardhuizen contact met ons zoekt voor een eventueel beroep naar deze gemeenschap heeft de plaats voor mij weinig omschrijving nodig. 'De kerk van de storm'. Bijzonder dat het vonkje eerste liefde wederzijds is geweest.

De eerste keer dat ik hier op bezoek ga is het volop zomer. Ik wandel door een prachtig groene bomenlaan en waan me in een vakantieoord. Mogen we hier gaan wonen? Het is niet moeilijk om van dit plekje te gaan houden.

We kunnen onze aandacht niet alleen op Uitwijk/Waardhuizen richten omdat tegelijkertijd een beroep vanuit het hoge noorden op ons wordt gedaan. Daarnaast voert Nico ook nog gesprekken met een andere gemeenten. Onze dagen zijn vol met reizen en bezoeken afleggen om kennis te maken met de verschillende gemeenten. Omdat ik onze Merel, van 3 maanden oud, nog borstvoeding geef gaat zij mee op stap. Tussen de afspraken door geef ik haar voeding om haar vervolgens weer in zorgzame, maar vreemde handen achter te laten.

Wat hangt er veel af van de beslissing die je gaat nemen, waar zullen we de komende jaren ons onderkomen hebben. Welke weg heeft God voor ons in petto?

Ook al is het hartje zomer in de onze hoofden stormt het behoorlijk.

Wanneer we de beslissing nemen om naar Uitwijk/Waardhuizen te vertrekken gaat de storm even liggen.

Jubileum

Op 26 maart 2012 zijn wij 12,5 verbonden te zijn aan een gemeente. Op deze website zou ik graag gebeurtenissen uit die afgelopen 12,5 jaar willen beschrijven. Ze zijn te mooi en waardevol om onbeschreven te laten. Veel leesplezier!

Dineke van den Houten