Nadat Nico vanuit zijn studie theologie preekconsent heeft ontvangen trekt hij met zijn preken door het land. Hij komt op aardig wat plekjes, meestal weet ik niet zo goed waar hij allemaal naar toe gaat.
Het is winter 1998 wanneer hij op een zondagavond bij thuiskomst met groot enthousiasme vertelt over de plaats waar hij de dienst geleid heeft. De kleine kerk staat midden in een eveneens heel klein dorpje. Tijdens de dienst raast een storm ruw rond de kerk. Het contrast van het vredig en veilig samenzijn in het kerkgebouw, terwijl het buiten zo tekeer gaat maakt indruk op hem. Ik maak een beeld van dit bijzondere plekje.
Wanneer na anderhalf jaar de gemeente Uitwijk/Waardhuizen contact met ons zoekt voor een eventueel beroep naar deze gemeenschap heeft de plaats voor mij weinig omschrijving nodig. 'De kerk van de storm'. Bijzonder dat het vonkje eerste liefde wederzijds is geweest.
De eerste keer dat ik hier op bezoek ga is het volop zomer. Ik wandel door een prachtig groene bomenlaan en waan me in een vakantieoord. Mogen we hier gaan wonen? Het is niet moeilijk om van dit plekje te gaan houden.
We kunnen onze aandacht niet alleen op Uitwijk/Waardhuizen richten omdat tegelijkertijd een beroep vanuit het hoge noorden op ons wordt gedaan. Daarnaast voert Nico ook nog gesprekken met een andere gemeenten. Onze dagen zijn vol met reizen en bezoeken afleggen om kennis te maken met de verschillende gemeenten. Omdat ik onze Merel, van 3 maanden oud, nog borstvoeding geef gaat zij mee op stap. Tussen de afspraken door geef ik haar voeding om haar vervolgens weer in zorgzame, maar vreemde handen achter te laten.
Wat hangt er veel af van de beslissing die je gaat nemen, waar zullen we de komende jaren ons onderkomen hebben. Welke weg heeft God voor ons in petto?
Ook al is het hartje zomer in de onze hoofden stormt het behoorlijk.
Wanneer we de beslissing nemen om naar Uitwijk/Waardhuizen te vertrekken gaat de storm even liggen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten