Als Merel iets ouder is mag zij ook meedoen in het spel. Wanneer er op zondag een doopdienst is geweest spelen ze dat na. De rollen liggen vast, Levi is dominee en Merel houdt haar kind (pop) ten doop. Levi besprenkelt “het kind” met water en spreekt de woorden die hij papa heeft horen zeggen uit. Het is prachtig om te zien met hoeveel devotie ze het spel spelen.
Levi zegt in Uitwijk ook met regelmaat dat hij later dominee wil worden. Wanneer we afscheid nemen van onze dierbare eerste gemeente krijgt hij een prachtige, kleine toga cadeau, gemaakt door Tea.
Ook in Dordrecht gaat het spel door, maar nu in echte toga op maat. Vanaf dezelfde kinderstoel staat Geertje weer als 'predikant voor haar gemeente'. Die bestaat uit haar 2 vriendjes, de ene achter het “orgel”(het poppenhuis) en de ander op een stoel. Hij mag in zijn eentje de hele gemeente vertegenwoordigen.
Volwassen mensen reageren heel verschillend op Nico zijn ambt. Soms negatief, soms verbaasd en een keer met de woorden: 'o, ja, dat kan ook!'.
Het komt voor dat Nico met iemand in gesprek is en zijn functie tijdens het gesprek ter sprake komt, dat deze persoon met schrik reageert en koortsachtig nagaat wat hij/zijn allemaal heeft gezegd en misschien niet voor "predikantsoren"is bestemd.
Om echt even 'functie-af' te kunnen zijn tijdens onze vakanties zegt Nico dat hij 'bij de gemeente' werkt, dat is voor velerlei uitleg vatbaar. Maar ook als hij bijvoorbeeld boodschappen doet, wordt hij weleens aangesproken op zijn functie. Deze mensen willen weten wat hij ergens van vindt, maar ook weten “wat voor dominee ze in de kuip hebben”. 'Bent u een “zware” dominee?' luidt dan de vraag. Waarop Nico heel menselijk antwoordt: 'Ik weeg 75 kilo!?'
