Aandacht

Nu Nico bevestigd is tot predikant mag hij ook een huwelijk inzegenen.

Zijn eerste huwelijk is op 20 mei 2000. Hij is er heel druk mee. De man die gaat trouwen komt uit Duitsland, dus de helft van het gezelschap verstaat geen Nederlands. Nico begint de dienst dan ook zowel in het Nederlands als Duits. Best spannend zo'n eerste huwelijksdienst en dan ook nog in het Duits. Hij is er helemaal vol van en laat mij van te voren horen of het allemaal goed klinkt.

Tijdens de huwelijksdienst zit ik aan de kerktelefoon gekluisterd om het allemaal mee te beleven.

Nico zijn Duits klinkt heel aardig en het is een heel flitsende dienst met een black gospel koor.

Tijdens de preek benadrukt Nico het belang van tijd en aandacht voor elkaar. Het klinkt allemaal mooi en inspirerend, toch groeit in mij een gevoel van frustratie.

Het is namelijk die dag ook onze trouwdag! We zijn precies 6 jaar geleden getrouwd.

Voor dit heugelijk feit heeft Nico eigenlijk helemaal geen tijd, zo druk als hij is met het huwelijk van een ander stel.

Wanneer hij enthousiast thuiskomt, zit ik wrokkig in een hoekje met veel pijn in mijn aandacht. Het zorgt voor kortsluiting wanneer we in een verschillende belevingssfeer zitten.

Ik kan Nico niet met liefdevolle aandacht tegemoet treden, omdat ik zelf aandacht nodig heb.

Voor Nico komt het moment waarop ik aandacht nodig heb niet zo gunstig, omdat hij zo vol zit van de dienst en aandacht voor zijn verhaal wil.

Dit blijft een spanningsveld waarin we een balans proberen te vinden.  In het werk van Nico moet hij altijd de luisterende, meelevende pastor zijn. Als hij dan thuiskomt heeft hij geen behoefte aan een vrouw die ook een luisterend, meelevend oor wil. Het is dan prettig als thuis alles ongecompliceerd goed loopt en een opgeruimde vrouw hem tegemoet treedt. De realiteit is natuurlijk anders, want als ik de hele dag alleen met de kinderen ben wil ik wel even stoom af kunnen blazen.

Wat onze huwelijksdag betreft hebben we een goede oplossing gevonden. Rond 20 mei gaan we samen een paar dagen weg. Een paar dagen tijd en aandacht voor elkaar. Wanneer het preekrooster wordt ingevuld met preekbeurten, mag ik als eerste kiezen welke zondag er vrij wordt gehouden.

Nico heeft later nog eens een stel op onze dag mogen inzegenen.

Van tevoren vroeg dit stel of we dit wel wilden. Ik vind het helemaal niet meer erg, omdat er sindsdien wel wat is veranderd op het gebied van tijd en aandacht voor elkaar hebben.

Het blijft een punt van aandacht om dit niet te laten versloffen, door alle andere mensen en dingen die aandacht vragen om ons heen.

Om scherp te blijven hebben wij de 'marriage course' samen gevolgd en hopen we hem samen aan andere stellen te gaan geven.

Een hele bijzondere gebeurtenis voor ons allebei is 

het huwelijk van onze lieve vrienden Carola en Olivier

'Nooit meer nacht'

Tijdens de intrededienst zijn de bloemen voor ons bestemd. Dan heb je echt geluk want Maaike Uithoven, maakt de prachtigste stukken. Een dame van de HVD (hervormde vrouwen dienst) heeft de taak om de bloemen na de diensten te bezorgen.

Het is maandagmiddag,de kinderen slapen en Nico is aan het werk, ik ben alleen in de keuken bezig. Door het keukenraam zie ik een HVD-ster het enorme bloemstuk, opgemaakt in een uitgeholde pompoen, naar ons toe komen dragen. Het is een aardig gewicht en ze komt dan ook echt even uithijgen aan de keukentafel. We drinken samen een kopje thee en raken al gauw in gesprek, waarin ze vertelt over het verlies van haar man en kleindochter. Ondanks al het verdriet is ze actief in de kerk en zingt ze op het kerkkoor. Een gelovige vrouw waarmee ik een intense en fijne ontmoeting heb.

Niet lang na haar bezoek blijkt het vermoeide hijgen van haar een oorzaak te hebben, ze heeft vocht achter de longen, veroorzaakt door een tumor. Ze kan niet meer behandeld worden.

Wanneer ik haar nu bij haar thuis bezoek is het weer bijzonder. Ze is zo rustig onder alle berichten die ze heeft gekregen. Het verwondert haarzelf ook, dat God haar zo “draagt” en ze rustig kan aanvaarden dat ze naar haar man en kleindochter zal gaan.

Bij een later bezoek ligt ze op bed in de huiskamer, ze krijgt extra zuurstof toegediend. Omdat ze steeds zwakker wordt lees ik haar voor uit een leesboek. Ze is voor Nico èèn van de eerste leden van zijn eigen gemeente die hij begeleidt naar het sterven toe. Zowel Nico als ik hechten ons in deze periode, waarin we haar bezoeken, aan deze vrouw. Wanneer ze van ons heen gaat en Nico de dienst leidt is dat ook voor ons emotioneel en aangrijpend. De tijd na de begrafenis heeft Nico moeite om weer aan de slag te gaan. Gelukkig wijst een mentorpredikant, waar we om de zoveel tijd gesprekken mee voeren, ons erop dat je ook mag rouwen. Het is goed om ruimte te geven aan verdriet en verlies. Sterven is op een heel natuurlijke manier aanwezig in ons leven, wanneer we uit ons slaapkamerraam kijken, zien we uit op de graven van de oude begraafplaats naast de kerk. De kinderen piepen regelmatig tussen de heg door om op de begraafplaats te spelen. Ze lopen over de paadjes tussen de graven door en maken stiekem de kettingen op de graven los. De boodschap van een plotseling overlijden, van soms nog hele jonge mensen, komt heel indringend en schokkend bij ons binnen, Je neemt dan de telefoon op en leeft mee, terwijl je op zo'n moment dan bijvoorbeeld net een kind aan het eten geven bent of op de arm draagt. Het zet je 'gewone' leven even op z'n kop.

Lijden en sterven komen heel dichtbij, maar daarbij ook het prachtig vooruitzicht van wat daarna komt. Hierin heeft deze bijzondere vrouw bijgedragen. Tijdens haar ziekbed was ze ook bezig met de mooie toekomst bij God en haar geliefden. Tijdens haar begrafenisdienst zong het kerkkoor haar lievelingslied 'Nooit meer nacht'. Bij het horen van dit lied denk ik altijd in dankbare herinnering in wat ze ons heeft voorgeleefd aan haar.

Nooit meer nacht

Nooit meer nacht en nooit meer het verdriet,

eeuwig bij de Vader, Die ons het leven biedt.

Nooit meer nacht en nooit meer haat en twist,

eeuwig bij de Vader, Die dan Zijn vree beslist.

Nooit meer nacht en nooit meer zond' en dood.

Eeuwig bij de Vader, Zijn liefde is zo groot.

Vader, dank, voor Uw Zoon,

Die voor ons Zijn leven gaf:

Nooit meer nacht, en nooit meer zorg en pijn.

Eeuwig bij de Vader, voor eeuwig. Amen.

http://youtu.be/Jgj_ULupqzA