2019 is ons “jubeljaar” geweest. We hebben in het voorjaar gevierd dat we 25 jaar
getrouwd waren en in het najaar zijn we
beiden 50 geworden. Met veel dankbaarheid hebben we alles feestelijk gevierd
met de mensen die ons lief zijn. Ik houd van organiseren en geniet van mensen
om me heen.
Tijdens ons verjaardagsfeest heb ik een toespraakje gehouden
over een het beeld van een tak dat zijn blad laat vallen in de herfst. Ik vind
het prachtig dat wanneer een herfstblad
losraakt de nieuwe knop al zichtbaar is. Loslaten van het “oude” is
nodig om het “nieuwe” tot bloei te laten komen. Ik verwonder me over de eindeloze
(her)scheppingskracht die God in de natuur heeft gelegd.
Zo lang beelden in woorden worden gevat is dat nog prima,
maar ik ben er niet op voorbereid dat mijn woorden van die avond voor mij een
moeilijke realiteit worden. Na het laatste feest ben ik moe en uitgeblust. Het
zijn ook vermoeiende weken van hard werken geweest, dus met een weekje vakantie
ben ik vast weer bijgetankt. Maar een week blijkt niet genoeg te zijn, het
worden er twee, drie, vier….Ik weet niet wat er met me gebeurt, waarom reageert
mijn lichaam niet zoals het altijd reageert. Ik kan de eenvoudige routinematige
handelingen niet meer verrichten zonder vermoeid en in de stress te raken. Ik
ervaar het runnen van een gezin als een onoverzichtelijke klus. In deze storm
wil ik juist de regie houden om overeind te blijven. Controle houden wordt mijn
missie. Als dat niet lukt verander ik in een vaatje buskruit, een beschamende
stroom van vuurwerk komt uit mij en het lijkt een onomkeerbaar proces. Er
knaagt iets in me dat dit niet de weg naar herstel is en daarnaast krijg ik met
regelmaat het advies: ‘neem je tijd en laat alles los’. Waarschijnlijk woorden die waar zijn, maar
hoe doe je dat als je altijd de touwtjes in handen hebt???
Wat is het dan een weldaad als je de juiste mensen op je
heen hebt. Die je laten voelen dat je voor hen Dineke blijft ook al ben je haar
zelf kwijt en geduldig stap voor stap meelopen.. professionals die je inzicht
en handvatten geven. En schoorvoetend accepteer ik dat ‘het is wat het is’ en
laat mijn inmiddels dorre blaadje vallen. Ik laat alles vallen wat me nu
belemmert om te kunnen leven. Oei wat is zo’n knop zonder blad kwetsbaar, zo
voel ik me ook. Kwetsbaar in oordeel, misschien nog wel het meeste die van
mijzelf. Een drang naar controle blijkt moeilijk te temmen ook in het zoeken
naar de weg in het herstel.
Een vriendin houdt me een spiegel voor en zegt:”
Dineke, jij doet zeker precies wat er gezegd wordt wat je moet doen om beter te
worden. Laat los en Leef!”
Die laatste 3 woorden klinken me als muziek in de oren en
geven me veerkracht en hoop. Het beeld van de knop aan de herfstboom is er weer…
Ook al voel je moe en hopeloos, in die
knop heeft God Leven gelegd. Het Leven is in mij aanwezig, ik mag het
koesteren. De gunstige omstandigheden zoeken zodat het zich kan openen en
bloeien.
De warmte van Zijn Liefde in de mensen om mee heen zorgen vast voor
een vroeg voorjaar!
