Tijdens de intrededienst zijn de bloemen voor ons bestemd. Dan heb je echt geluk want Maaike Uithoven, maakt de prachtigste stukken. Een dame van de HVD (hervormde vrouwen dienst) heeft de taak om de bloemen na de diensten te bezorgen.
Het is maandagmiddag,de kinderen slapen en Nico is aan het werk, ik ben alleen in de keuken bezig. Door het keukenraam zie ik een HVD-ster het enorme bloemstuk, opgemaakt in een uitgeholde pompoen, naar ons toe komen dragen. Het is een aardig gewicht en ze komt dan ook echt even uithijgen aan de keukentafel. We drinken samen een kopje thee en raken al gauw in gesprek, waarin ze vertelt over het verlies van haar man en kleindochter. Ondanks al het verdriet is ze actief in de kerk en zingt ze op het kerkkoor. Een gelovige vrouw waarmee ik een intense en fijne ontmoeting heb.
Niet lang na haar bezoek blijkt het vermoeide hijgen van haar een oorzaak te hebben, ze heeft vocht achter de longen, veroorzaakt door een tumor. Ze kan niet meer behandeld worden.
Wanneer ik haar nu bij haar thuis bezoek is het weer bijzonder. Ze is zo rustig onder alle berichten die ze heeft gekregen. Het verwondert haarzelf ook, dat God haar zo “draagt” en ze rustig kan aanvaarden dat ze naar haar man en kleindochter zal gaan.
Bij een later bezoek ligt ze op bed in de huiskamer, ze krijgt extra zuurstof toegediend. Omdat ze steeds zwakker wordt lees ik haar voor uit een leesboek. Ze is voor Nico èèn van de eerste leden van zijn eigen gemeente die hij begeleidt naar het sterven toe. Zowel Nico als ik hechten ons in deze periode, waarin we haar bezoeken, aan deze vrouw. Wanneer ze van ons heen gaat en Nico de dienst leidt is dat ook voor ons emotioneel en aangrijpend. De tijd na de begrafenis heeft Nico moeite om weer aan de slag te gaan. Gelukkig wijst een mentorpredikant, waar we om de zoveel tijd gesprekken mee voeren, ons erop dat je ook mag rouwen. Het is goed om ruimte te geven aan verdriet en verlies. Sterven is op een heel natuurlijke manier aanwezig in ons leven, wanneer we uit ons slaapkamerraam kijken, zien we uit op de graven van de oude begraafplaats naast de kerk. De kinderen piepen regelmatig tussen de heg door om op de begraafplaats te spelen. Ze lopen over de paadjes tussen de graven door en maken stiekem de kettingen op de graven los. De boodschap van een plotseling overlijden, van soms nog hele jonge mensen, komt heel indringend en schokkend bij ons binnen, Je neemt dan de telefoon op en leeft mee, terwijl je op zo'n moment dan bijvoorbeeld net een kind aan het eten geven bent of op de arm draagt. Het zet je 'gewone' leven even op z'n kop.
Lijden en sterven komen heel dichtbij, maar daarbij ook het prachtig vooruitzicht van wat daarna komt. Hierin heeft deze bijzondere vrouw bijgedragen. Tijdens haar ziekbed was ze ook bezig met de mooie toekomst bij God en haar geliefden. Tijdens haar begrafenisdienst zong het kerkkoor haar lievelingslied 'Nooit meer nacht'. Bij het horen van dit lied denk ik altijd in dankbare herinnering in wat ze ons heeft voorgeleefd aan haar.
Nooit meer nacht en nooit meer het verdriet,
eeuwig bij de Vader, Die ons het leven biedt.
Nooit meer nacht en nooit meer haat en twist,
eeuwig bij de Vader, Die dan Zijn vree beslist.
Nooit meer nacht en nooit meer zond' en dood.
Eeuwig bij de Vader, Zijn liefde is zo groot.
Vader, dank, voor Uw Zoon,
Die voor ons Zijn leven gaf:
Nooit meer nacht, en nooit meer zorg en pijn.
Eeuwig bij de Vader, voor eeuwig. Amen.
Indrukwekkend...tegelijkertijd de herinnering aan onze eerste kennismaking,ik destijds ook in de hoedanigheid van HVD.ster!
BeantwoordenVerwijderenIk herinner het me ook weer Wil en wij hadden ook een intens gesprek
BeantwoordenVerwijderen