'op een kiertje..'

I.v.m onze komende (ver)trek zetten we onze 'deur schoorvoetend op een kier'. Als we dan tòch moeten gaan hebben we zo onze wensen; een wat groter dorp met meer voorzieningen.(Uitwijk heeft èèn boekwinkel).  Doe verder maar een landelijke, bosrijke omgeving om in te wonen.
Zo af en toe komen er 'hoorders' uit andere gemeenten in de kerkdienst.  Nico meldt me wat aarzelend dat de hoorders van die avond uit Dordrecht komen en na de dienst een gesprek met ons willen.
"DORDRECHT!!" reageer ik fel, dat heeft toch helemaal geen zin, want daar ga ik niet naar toe!
Dordrecht past helemaal niet in het plaatje dat ik heb gemaakt voor een toekomstige woon-
en werkplaats. Sterker nog ik heb een duidelijke anti-pathie tegen de stad Dordrecht. Ik ben daar 2 keer op bezoek bij iemand geweest en heb me toen verbaasd over het feit dat ze daar willen wonen!
Ik zie flats en vooral veel drukte. Dingen waar ik niet van houd, maar verder kan ik mijn negatieve gevoelens die ik zo sterk ervaar, niet verklaren.
Toch ontvang ik de dortenaren die avond gastvrij in de pastorie. En we hebben zelfs een bijzonder fijn gesprek, waarin we merken dat het wederzijds klikt.
Waarom staat die Andreaskerk nou in Dordrecht, verzucht ik na afloop tegen Nico. Als die kerk in dat middelgrote dorp in het bos zou staan wil ik best wat meegaander zijn.
Wat moet zo'n dorpstype als ik nu in een stad! Ik weet niets van het wonen in een stad en wil het niet weten ook, ik pas er niet. Toch laat God niet los; we kunnen bijna geen blad open slaan of het gaat over de stad...en het verhaal van Jona uit de Bijbel kruist ook met regelmaat ons pad. We kunnen er niet om heen dat God ons naar Dordrecht wil leiden.
Na een poosje komt er dan ook een beroep vanuit de Andreaskerk uit Dordrecht. We maken kennis met de gemeente en Nico gaat voor in een dienst. Ik ben net zwanger van onze Geertje en behoorlijk van slag van alles wat op ons afkomt. We bekijken de scholen, woonomgeving en de pastorie.
Wanneer we vanuit de enorme, monumentale pastorie van Uitwijk komen en die van de Andreaskerk gaan bekijken is het contrast groot. Een rijtjes huis in de nieuwbouw. Ik moet vaak slikken en kan me er geen voorstelling van maken om hier te gaan wonen. Ik doe nuffig en onnozel nog een poging bij de kerkvoogdij voor een mooi oud pand dat te koop staat in de Hallincqlaan., gesitueerd in de mooie binnenstad van Dordrecht.  Zij beginnen echter wat te stotteren dat dit toch wat boven het budget gaat.
Welwillend zeggen zij toe de huidige pastorie te verbouwen zodat er wat meer ruimte ontstaat voor ons zessen en een studeerkamer.
Alles komt in me in opstand, omdat ik niet wil vertrekken. Nico zegt dat hij er geen rust over krijgt als hij het beroep niet aanneemt. Ik voel dat hij de beslissing moet nemen en ik niet tussen God en hem in mag staan. Terwijl ik buiten de was sta op te hangen komt Nico naar me toe en zegt me dat hij de Andreaskerk zal gaan bellen om het beroep aan te nemen. Huilend en met een knoop in mijn maag hang ik de rest van de was op.
Ook tijdens het afkondigen van ons vertrek in de gemeente die zondag, huil ik tranen met tuiten.
Nu lijkt het of ik niet wil gaan en toch is dat niet zo, want ik ervaar dat Gods weg gaan vrede geeft in je hart.
Die vrede weegt nergens tegenop, ook al is het moeilijk.
Inmiddels, na 7 jaar Dordrecht,  ben ik een trotse inwoner van deze stad en staat mijn hart wagenwijd voor haar mensen open!!!