'op een kiertje..'

I.v.m onze komende (ver)trek zetten we onze 'deur schoorvoetend op een kier'. Als we dan tòch moeten gaan hebben we zo onze wensen; een wat groter dorp met meer voorzieningen.(Uitwijk heeft èèn boekwinkel).  Doe verder maar een landelijke, bosrijke omgeving om in te wonen.
Zo af en toe komen er 'hoorders' uit andere gemeenten in de kerkdienst.  Nico meldt me wat aarzelend dat de hoorders van die avond uit Dordrecht komen en na de dienst een gesprek met ons willen.
"DORDRECHT!!" reageer ik fel, dat heeft toch helemaal geen zin, want daar ga ik niet naar toe!
Dordrecht past helemaal niet in het plaatje dat ik heb gemaakt voor een toekomstige woon-
en werkplaats. Sterker nog ik heb een duidelijke anti-pathie tegen de stad Dordrecht. Ik ben daar 2 keer op bezoek bij iemand geweest en heb me toen verbaasd over het feit dat ze daar willen wonen!
Ik zie flats en vooral veel drukte. Dingen waar ik niet van houd, maar verder kan ik mijn negatieve gevoelens die ik zo sterk ervaar, niet verklaren.
Toch ontvang ik de dortenaren die avond gastvrij in de pastorie. En we hebben zelfs een bijzonder fijn gesprek, waarin we merken dat het wederzijds klikt.
Waarom staat die Andreaskerk nou in Dordrecht, verzucht ik na afloop tegen Nico. Als die kerk in dat middelgrote dorp in het bos zou staan wil ik best wat meegaander zijn.
Wat moet zo'n dorpstype als ik nu in een stad! Ik weet niets van het wonen in een stad en wil het niet weten ook, ik pas er niet. Toch laat God niet los; we kunnen bijna geen blad open slaan of het gaat over de stad...en het verhaal van Jona uit de Bijbel kruist ook met regelmaat ons pad. We kunnen er niet om heen dat God ons naar Dordrecht wil leiden.
Na een poosje komt er dan ook een beroep vanuit de Andreaskerk uit Dordrecht. We maken kennis met de gemeente en Nico gaat voor in een dienst. Ik ben net zwanger van onze Geertje en behoorlijk van slag van alles wat op ons afkomt. We bekijken de scholen, woonomgeving en de pastorie.
Wanneer we vanuit de enorme, monumentale pastorie van Uitwijk komen en die van de Andreaskerk gaan bekijken is het contrast groot. Een rijtjes huis in de nieuwbouw. Ik moet vaak slikken en kan me er geen voorstelling van maken om hier te gaan wonen. Ik doe nuffig en onnozel nog een poging bij de kerkvoogdij voor een mooi oud pand dat te koop staat in de Hallincqlaan., gesitueerd in de mooie binnenstad van Dordrecht.  Zij beginnen echter wat te stotteren dat dit toch wat boven het budget gaat.
Welwillend zeggen zij toe de huidige pastorie te verbouwen zodat er wat meer ruimte ontstaat voor ons zessen en een studeerkamer.
Alles komt in me in opstand, omdat ik niet wil vertrekken. Nico zegt dat hij er geen rust over krijgt als hij het beroep niet aanneemt. Ik voel dat hij de beslissing moet nemen en ik niet tussen God en hem in mag staan. Terwijl ik buiten de was sta op te hangen komt Nico naar me toe en zegt me dat hij de Andreaskerk zal gaan bellen om het beroep aan te nemen. Huilend en met een knoop in mijn maag hang ik de rest van de was op.
Ook tijdens het afkondigen van ons vertrek in de gemeente die zondag, huil ik tranen met tuiten.
Nu lijkt het of ik niet wil gaan en toch is dat niet zo, want ik ervaar dat Gods weg gaan vrede geeft in je hart.
Die vrede weegt nergens tegenop, ook al is het moeilijk.
Inmiddels, na 7 jaar Dordrecht,  ben ik een trotse inwoner van deze stad en staat mijn hart wagenwijd voor haar mensen open!!!

Wilde ganzen

In deze blog wil ik beschrijven waarom ik voor de titel  "wilde ganzen"  heb gekozen.
Deze blog is speciaal voor mijn lieve, dierbare vriendin Pauline!

In het kleine voorportaaltje van de kerk in Uitwijk hangen 2 enorme borden met alle namen van de predikanten die hier hebben gestaan. Het is zo'n imposant lange lijst, omdat de meeste hooguit 4 jaar zijn gebleven. In het verleden is 2 jaar zelfs gangbaar geweest. Eèn predikant heeft zijn  hele ambtsperiode in Uitwijk gestaan.
En voor we het weten zijn  er voor ons ook  vier jaar verstreken en is Nico formeel beroepbaar.
Hij is "vogelvrij' om door andere gemeenten beroepen te worden. In praktijk worden we eerst wel gepolst hoe we tegen een eventueel beroep staan. Onze Mart Jan is dan net een paar maanden oud en we besluiten dat de tijd voor ons nog niet "rijp" is om te vertrekken.
Stiekem droom ik ervan dat we net als die ene predikant gewoon blijven tot we oud en grijs zijn.Ons leven kabbelt zich zo heerlijk relaxed voort. Ik heb het erg naar mijn zin in mijn baan op het schooltje in Waardhuizen. Fijne contacten waar ik me helemaal thuis voel.  De kinderen ontwikkelen zich goed in alle ruimte en rust. Dit kan ik nog wel heel lang volhouden. Best bijzonder toch, om ook de geschiedenis in te gaan met maar èèn gemeente?
Terwijl ik zo mijn leventje leid word ik op een zondagmorgen ruw wakker geschud uit mijn droom.
De dominee preekt over 'wilde ganzen'.
Die 'trekken' als  doel hebben in hun leven. Zo af en toe strijken ze neer bij tamme ganzen'. Ze rusten, eten en drinken. Het kan zo prettig zijn bij die tamme ganzen, dat ze de vlucht nog even uitstellen en nog meer rusten, eten en drinken.
De 'wilde ganzen' besluiten om later weer aan te sluiten bij hun soortgenoten.De tijd verstrekt en wanneer ze hun soortgenoten boven hen horen en zien vliegen, lukt het hen niet meer om aan te sluiten. Ze zijn te zwaar  geworden van al het rusten en eten en kunnen  niet meer vliegen als een wilde gans.
Deze preek komt diep bij mij binnen! Ík ben die wilde gans die moet gaan vliegen, maar het zo prettig heeft op zijn rustplaats en daar het liefst wil blijven.
Gods doel met mij is dat ik vlieg naar de plaats waar Hij mij wil hebben en kan gebruiken. Dat ik beschikbaar ben. Maar ik ben hier helemaal niet blij mee en de rust is ver te zoeken.
Gelukkig krijg ik de steun en het meeleven van de groep vrouwen waarmee we nog steeds bij elkaar komen.
Ik kan mijn gevoelens van angst voor de onbekende toekomst delen. Ik moet uit het heerlijke, veilige nest komen en weet niet meer goed wat vliegen is. Wat ik wel weet is dat God om ons heen vliegt, zodat onze veiligheid in Zijn handen ligt. Daarom lukt het me toch om weer vertrouwen te krijgen in de komende vlucht.