Na jaren aangesproken te worden als 'juf Dineke' ben ik nu 'Mevrouw'. Wat een stoffige identiteitsloze naam. Eigenlijk vind ik het helemaal geen naam, want een naam hoort bij een persoon en geeft zijn of haar identiteit aan. 'Mevrouw' zegt niets over mij, maar is een algemene titel voor zoveel vrouwen van een predikant. Noem me dan nog Mevrouw van den Houten, dat komt iets dichter bij mij in de buurt.
Nadat ik mijn baan op heb gegeven om hier samen met Nico en onze 2 kinderen in de pastorie te gaan wonen ben ik mijn identiteit een beetje kwijt. Niemand kent me echt persoonlijk en andersom evenmin. Ik heb enorme behoefte om aangesproken te worden met 'Dineke', want dat ben ik! Een goed begin om contact op te bouwen van mens tot mens.
Er moet toch vast iets aan te doen zijn om deze traditie te doorbreken. Ik neem me voor om een stukje in het kerkblad te schrijven met het verzoek mij geen 'mevrouw', maar Dineke te noemen. Nico remt mijn voortvarendheid af en geeft aan dat dat geen goed plan is, omdat ik mensen hiermee voor het hoofd zou kunnen stoten. Daar heb ik eigenlijk niet zo bij stil gestaan en dat is natuurlijk niet mijn bedoeling. Bij het maken van contact zijn 2 partijen betrokken, waarin respect voor elkaar belangrijk is.
Ik blijf mijzelf voorstellen bij mijn naam. Naar de gewoonte van het dorp noem ik iedereen bij de voornaam en blijf ik voor veel mensen “Mevrouw”. Toch ontstaat er een warme persoonlijke band. Ik kom tot het besef dat daarbij de naam niet meer zo belangrijk is.
'Mevrouw' heeft haar eigen identiteit gekregen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten