Verlaat je familie

 ‘Trek weg uit je land, verlaat je familie, verlaat ook je naaste verwanten, en ga naar het land dat ik je zal wijzen’.*

Deze Bijbellezing, tijdens de dienst van de ‘opening van het winterwerk’ in september, slaat flink in! De ‘roep’ klinkt; verlaat je familie… De mensen van de  Andreaskerk zijn mijn familie! Zo hecht met elkaar verbonden. Zoveel mooie, maar ook heel verdrietige momenten gedeeld. Er is zo’n hechte ‘familieband ’ontstaan. Het idee om hen te gaan verlaten maakt me verdrietig en het voelt ontheemd.

Vreemd

In diezelfde maand gaan we gesprekken voeren met de Kleopasgemeente uit Ede. Heel onwennig zitten we in een groot gezelschap bij elkaar. Lastig om elkaar in een korte tijd dan een beetje te leren kennen. We willen graag nog wat vervolggesprekken om wat nader tot elkaar te kunnen komen. Zo zitten we verschillende avonden bij elkaar en groeit het vertrouwen. Tijdens de ontmoeting met de eigen gemeenteleden op zondag en door de week is er zo’n andere mate van vertrouwd zijn, dat ik me soms vertwijfeld afvraag ‘wat tobben we’. Wat geven we op!! Het is zo heerlijk en vertrouwd om alles bij het oude te laten en te weten waar je aan toe bent met de mensen om je heen. Meerdere keren verzuchten we tegen elkaar ‘we kunnen toch niet weg?’ En bij de gemeenteleden merk ik opluchting dat de beroepen naar Sliedrecht en Puttershoek niet door zijn gegaan. “Gelukkig blijven jullie nog een poosje”. Ik weet niet zo goed hoe ik hier op moet reageren, met een nieuw beroep dat hen en ons boven het hoofd hangt…

Geen knollen voor citroenen

En dan heb ik zomaar zo’n grappige ervaring, wat voor mij een diepere betekenis krijgt. Ik heb voor een recept gekonfijte citroenen nodig. In de reguliere winkels kan ik niet slagen, dus ik besluit voor het eerst sinds we in de Dordrecht wonen naar de Turkse winkel in Wielwijk (dichtbij de kerk) te gaan. Bij binnenkomst voel ik me wat ongemakkelijk bij de sterke oosterse geuren en overvolle opstelling van artikelen. Wat is hier het systeem? Ik loop wat heen en weer en besluit maar een winkelende dame met hoofddoek aan te spreken. We begrijpen elkaar door de taalbarrière niet helemaal, maar ze doet haar best en loopt met me de winkel door op zoek naar de citroenen. Ik vind het bijzonder dat ze zo haar best voor me doet. En ja hoor  met nog wat extra hulp ontvang ik een emmertje met de gewenste citroenen. Na deze ontmoeting krijg ik steeds meer lol in het winkelen en vind nog andere producten die ik graag mee naar huis neem. Met een lach kom ik weer buiten… en denk ‘uit het oosten geen knollen voor citroenen’!! Ik houd me aan dit positieve teken vast, tenslotte ligt Ede ten oosten van Dordrecht.

Beroep

En dan ligt daar het beroep. Na weken van onrustig nadenken valt de rust als een warme deken over me. Niet omdat ik zeker weet dat de weg naar Ede leidt, maar omdat Hij ons leidt! Die wetenschap geeft zo’n rust. Het is ook fijn dat er geen geheimen meer voor de gemeenteleden hoeven te zijn.  En wat een meeleven ontvangen we!! Van zowel de Andreas- als de Kleopasgemeente. De steun van mensen die ‘naast je lopen’ door mee te leven en te bidden voor wijsheid en moed. Niet op je pad zodat je belemmerd wordt in je gaan en je het zicht wordt ontnomen. Dat is zo geweldig, als je in vrijheid wordt gesteund. We zijn dankbaar voor zulke tochtgenoten om ons heen.

Heer wijs mij de weg..

Met het gezin reizen we op de eerste adventszondag al vroeg in de ochtend af naar Ede, want de dienst begint om 9.00 uur. Spannend hoe zo’n eerst echte kennismaking met de gemeente zal verlopen, maar we gaan met nog steeds de ervaring van de rust van Gods leiding. Als gezin voegen we ons bijna ‘als vanzelf’ tussen de anderen. Geertje wandelt net zo vanzelfsprekend mee naar de nevendienst. Na de dienst hebben we al wat fijne gesprekjes waarin een stukje vertrouwelijkheid wordt ervaren. De kinderen vinden het wel leuk! Moedgevend! Drie dagen later is er een verdere kennismaking tijdens een middagprogramma en gemeenteavond. Tijdens de gemeenteavond is er veel muziek. Een prachtige combinatie van  onder andere Psalmen en Opwekkingsliederen. Tijdens het zingen van het lied ‘Heer wijs mij de weg’ raak ik erg geëmotioneerd. Door  het verdriet  om het losmaken van de Andreaskerk, maar ook door de verwondering dat juist dit lied dat zoveel betekenis voor mij heeft hier klinkt. De weg is voor ons duidelijk.

Accu leeg

Zondag zijn er de momenten van verdriet die we met de gemeente samen delen. We zijn ons zo bewust van de intieme band. Naast verdriet is er zoveel dankbaarheid dat die intimiteit van familie-zijn heeft mogen groeien in negen jaar. Maar ook verwondering over een nieuwe leef- en werkplek. Bijna als laatsten verlaten we de kerk en bij het starten van de auto is de accu leeg… de motor wil niet starten. Een beetje lacherig zeg ik  “Zou dit een teken zijn dat we toch niet weg mogen gaan?” Wanneer ik daar dieper over door denk is het juist een heel mooi teken. God is de motor. Hij houdt de accu gevuld. Wat een heerlijke ontspanning als je ’op reis mag gaan’!

*(Genesis 12:1 - de roeping van Abram)

HEER, WIJS MIJ UW WEG

Heer, wijs mij uw weg
en leid mij als een kind
dat heel de levensweg
slechts in U richting vindt.
Als mij de moed ontbreekt
om door te gaan,
troost mij dan liefdevol en moedig mij weer aan.

Heer, leer mij uw weg,
die zuiver is en goed.
Uw woord is onderweg
als een lamp voor mijn voet.
Als mij het zicht ontbreekt,
het donker is,
leid mij dan op uw weg, de weg die eeuwig is.
 

Heer, leer mij uw wil
aanvaarden als een kind
dat blindelings en stil
U vertrouwt, vrede vindt.
Als mij de wil ontbreekt
uw weg te gaan,
spreek door uw Woord en
Geest mijn hart en leven aan.

Heer toon mij uw plan;
maak door uw Geest bekend
hoe ik U dienen kan
en waarheen U mij zendt.
Als ik de weg niet weet,
de hoop opgeef,
toon mij dat Christus heel
mijn weg gelopen heeft.

Tekst: Hans Maat, muziek: Elbert & Niek Smelt. © Stichting Sela Music

http://youtu.be/kRXQCxwv6Ro