Toen ik in
januari de doos met kerstspullen over het gammele trapje de vliering opzeulde
dacht
ik: ”Waar zullen we wonen als ik deze doos met
kerst weer tevoorschijn haal?”. Misschien wordt hij er al veel eerder afgehaald. Een beklemmend
gevoel van onzekerheid valt op me. Mijn gedachten gaan verder – wat
gaat er dit jaar allemaal gebeuren waar ik nu nog geen weet van heb? Hoe zal
het gaan met alle mensen om me heen die me zo lief zijn? Verlies en verlies van
gezondheid kunnen je zomaar overkomen.
Spaans
benauwd knijp ik mijn handen dicht met de gedachte: ”Heel stevig vasthouden wat je hebt”. Raar, want vaak vind ik het zo vanzelfsprekend
dat we gezond zijn en al die andere zaken hebben om dankbaar voor te zijn. Eerder niet leuk als iets tegenzit en dan
maak ik dat groot, terwijl het maar zo onbeduidend is tegenover zoveel leed dat
andere mensen overkomt.
Maar als het me overkomt zal ik heel hard willen klemmen en
vasthouden, daar is echter geen kracht
tegen bestand. Het beangstigt me, dat wat je wilt vasthouden je toch uit handen
kan worden genomen.
Nu bijna een
half jaar later is ons leven in onrustiger vaarwater gekomen. Twee gemeenten
komen binnenkort hun beroepsbrief brengen. Dan moeten we gaan nadenken over
vertrekken of blijven. Een moeilijke keuze waar zoveel onzekerheid bij komt
kijken. Vast te willen houden aan alle
zekerheden die me zo vertrouwd zijn.
Ik kijk naar die vastklemmende handen. Vastklemmende handen waar
niets in past! Hoe kan ik nu ontvangen als ik met dichte handen door het leven ga?
‘Open handen’ kunnen dat wel. Met open handen kan ik zoveel ontvangen!! Ontvangen in omstandigheden
die ik als moeilijk en onzeker ervaar. Ook al die zaken in dankbaarheid
ontvangen, die ik meestal met grote vanzelfsprekendheid ‘in mijn zak stop’ en er niet eens bewust naar kijk.
Al die dingen die mijn leven zo verrijken bezit
ik niet, maar ontvang ik! En dat kan alleen met open handen. Een wetenschap
om stevig vast te houden de komende
tijd!
