Geluk is de kunst een boeket te maken van de bloemen waar je bij kunt.

"Wauw, je zal hier maar mogen werken!! Een enorm klaslokaal, uitzicht op de weilanden met grazend vee. Wat een rust en ruimte." Dit zijn mijn gedachten wanneer we tijdens een rondleiding door de toekomstige school voor onze kinderen in Waardhuizen gaan. Een schooltje waar ongeveer 40 leerlingen op zitten en vier lokalen telt. Maar vooral het kleuterlokaal heeft mijn belangstelling. De oppervlakte is twee keer zo groot als de ruimte waar ik weleens met 41 kleutertjes in zat.

Na wat invalklussen word ik precies twee jaar later gevraagd om les te komen geven op deze school en wel in de groepen 1 en 2. Ik ben dolenthousiast en kan niet wachten om te beginnen.

Ik krijg de baan vlak voor de zomervakantie en ben weken aan het klussen in het lokaal. Ik haal mijn hart op aan het inrichten van allerlei speelhoekjes. Ik verf, timmer, knip en plak van alles – wel op mijn manier, want zo'n doe-het-zelver ben ik niet. Maar ik geniet!

En na weken ga ik nog meer genieten, want dan wordt het lokaal gevuld met een klasje vol lieve kinderen. 's Middags mag ik ook het groepje 3 erbij begeleiden.

Met zo'n klein groepje kinderen bouw je al snel een hechte band op en ik kan ze zoveel aandacht geven, geweldig! Ook de spontane invallen die ik door het contact met de kinderen regelmatig heb krijg kan ik ten uitvoer brengen.



groep 1,2 en 3!



De school heeft een enorme zolder waar een schat aan spullen ligt: maaksels van de school en van verschillende verenigingen uit de dorpen. Materialen van hout, plastic en stof. Allerlei verkleedkleren, hoeden etc. Ik ga hier nog weleens tussen de middag struinen om wat op te snorren, passend bij waar de kinderen mee bezig zijn. Zo kan ik weer bij hun belevingswereld aansluiten met een nieuw hoekje o.i.d. als ze 's middags op school komen.

Ook de ouders hebben een actief aandeel in het schoolgebeuren. Ze zijn behulpzaam in het maken en aanleveren van materialen.

Zo benader ik eens een handige vader voor het maken van een speciale stoel die we kunnen gebruiken wanneer een kind jarig is. Na een aantal weken komt deze vader met een enorme troon op wielen de klas in, prachtig goud bespoten en met velours afgewerkt. We zijn de koning te rijk!! Er kunnen wel drie kinderen tegelijk op de stoel en ze voelen zich het stralende middelpunt.

Wanneer ik ’s morgens op de fiets stap om naar school te gaan, is het nog stil op straat. Ik fiets langs het vee dat in de dauwmist staat. Al het ochtendgehaast van een opstartend jong gezin glijdt van me af en intens gelukkig fiets ik naar "mijn" schooltje. Om na een paar dagen werken ook weer te genieten van onze kinderen en even minder te hoeven.

'Geluk is de kunst een boeket te maken van de bloemen waar je bij kunt.'

Natuurlijk zijn er ook de mindere dingen, maar over het algemeen ben ik heel gelukkig en bestaat mijn "boeket" uit een stel prachtige veldbloemen die staan te stralen en te geuren.

Wanneer we verhuizen naar Dordrecht besluit ik toch te stoppen met mijn werk op Basisschool Waardhuizen. Met de kinderen aan wie ik vier jaar heb lesgegeven, hebben we een feest op de boerderij. Met als thema "De kleine kapitein", naar het boek van Paul Biegel waar ik alle deeltjes van heb voorgelezen in de klas. We "smulden" er met z'n allen van.

In Dordrecht ga ik al snel op zoek naar invalwerk omdat ik het lesgeven zo mis.

Zoals het in Waardhuizen was, vind ik niet meer al ligt mijn hart bij kinderen. Ik sta nog steeds zo af en toe voor de klas en geniet van de kinderen, maar leer te accepteren dat ik niet meer alleen hier mijn "boeket" van kan maken. Het is soms echt een zoektocht naar de "bloemen". Soms zijn ze zo dichtbij dat ik ze over het hoofd zie en een andere keer is het even klimmen om erbij te komen. En soms ontvang ik het zomaar onverwacht! De eerste keer dat ik betrokken ben bij evangelisatie in Wielwijk, de wijk waar onze Andreaskerk staat, is zo'n overweldigende gelukservaring.

Het is vlak voor Kerst en in Wielwijk is een grote tent neergezet waarin allerlei activiteiten voor de bewoners worden georganiseerd. Op een woensdagmiddag mag ook de Andreaskerk een bijdrage leveren. Volwassenen maken kerststukjes en voor de kinderen is er een knutselwerkje.

Aan mij de taak om tussen deze bedrijvigheid door deze mensen geboeid te krijgen voor het Kerstevangelie. Ik heb wat tenues voor herders en engelen in elkaar geflanst. Zelf gekleed als herder en met de andere materialen bij de hand probeer ik de aandacht van de kinderen te trekken. Een aantal van hen wil ook wel een herder zijn. Via andere kinderen die als engelen verkleed gaan, horen we van de geboorte van Jezus. Het is allemaal heel eenvoudig en toch gebeurt er iets. Al het geroezemoes van mensen die bezig zijn verstomt en het lijkt wel of niemand wil missen wat er te zien en horen is.

Ik ben zelf ook zo geraakt wat hier gebeurt. Zo´n sterk gevoel dat hier mijn plek is en dat God mij hier wil gebruiken. Het klopt!

Na afloop ben ik emotioneel door deze bijzondere ervaring van intens geluk. Deze gebeurtenis is voor mij als een heel waardevolle bloem in mijn "boeket".

Het "boeket" wordt prachtig door o.a zulke mooie andere ervaringen bij de kinderen in Wielwijk.



Weer een kerstspel in de tent in Wielwijk



vriendschap

"Wees voorzichtig met het aangaan van vriendschappen binnen je gemeente en wees zuinig op de vriendschappen die je al hebt, daar buiten", is het advies dat Nico meekrijgt in zijn studie.
Met het laatste kan ik helemaal instemmen, want vriendschappen die ik soms al vanaf mijn kindertijd heb opgebouwd, zijn van grote waarde. Aan deze vriendinnen hoef ik weinig meer toe te lichten, want ze weten zoveel van me.
Tijdens een conferentie van predikantsvrouwen gaat het ook over vriendschap met gemeenteleden.
Ook hier merk ik terughoudendheid. Een aantal vrouwen ervaart de kwetsbaarheid en is bang om teleurgesteld te worden in het geven van vertrouwen, waarop een vriendschap is gebouwd.
Ik vraag me verbaasd af waarom ik dit zo anders beleef. Ben ik zo naïef dat ik wel makkelijk een vriendschappelijke band met iemand aan ga? Ik vertrouw mijn vriendinnen zonder terughoudendheid.
Ben vooral heel blij met hun aanwezigheid, omdat ik vriendinnen zo nodig heb.
Zomaar onaangekondigd bij mijn vriendin in Uitwijk langs te kunnen komen en op de bank neerzakken. Dan spuien waar ik mee zit en helemaal tot rust komen omdat ik me zo bij haar op mijn gemak voel. En als ik dan weer weg ga voel ik me "lichter" en gesterkt. Met een andere vriendin in Uitwijk is het net als met een zus. Ze 'waait' bijna elke dag wel even binnen en dan kletsen we in de keuken bij. Als Nico op nascholing is, komt ze lekker koken en leggen we samen de kinderen in bed. Ik ben zo vertrouwd geraakt met hen in de jaren dat we in Uitwijk wonen, dat ik het echt als een verlies ervaar om hen te moeten loslaten wanneer we gaan verhuizen.
"Hoe moet ik nou zonder mijn vriendinnen in Dordrecht gaan leven”, beklaag ik me. Waarop ik zo'n wijs antwoord van iemand krijg dat ik dat nooit meer zal vergeten: "Je neemt de helft toch mee?", zegt diegene. Ik ben die andere helft, die vertrekt, maar met het vermogen om weer vriendschappen aan te gaan.
Eigenlijk heb ik die vriendinnen helemaal niet los hoeven te laten, want ze zijn gebleven, ook al is het op afstand!
En al gauw klikt het met een aantal vrouwen uit de Andreaskerk.
Met èèn van de meiden heb ik zelfs regelmatig contact. We drinken een kopje koffie bij elkaar en raken niet uitgepraat over van alles wat we meemaken; vooral over onze kinderen die in dezelfde leeftijden zijn gaat het gespreksonderwerp. Op een avond belt ze me dat ze weer een lief klein (pleeg)zoontje hebben gekregen om voor te zorgen. "O, Dien, hij is zo klein, heb jij nog zo'n speciale emmer
 om hem in bad te doen?"
Met de Tummy Tub rijd ik naar haar toe en badderen we dit kleine, lieve mannetje. We genieten samen van zoveel moois! Tijdens het verzorgen ontstaat er een speciale band, die steeds hechter zal worden in de loop van de jaren. De kinderen spelen en logeren bij elkaar, we gaan met elkaar op stap, maar we raken vooral nooit uitgepraat.
Toch begrijp ik nu dat ik ook kwetsbaar ben in vriendschap. Mijn vriendin is driekwart jaar geleden ziek geworden en vorige week overleden; we hebben elkaar al in dit leven los moeten laten.
Er is dan zoveel onzeker geworden. Maar ik ben er zeker van dat God er altijd is en ik Zijn aanwezigheid ook ervaar in de liefdevolle ontferming van vriendinnen. En de grote dankbaarheid dat ik haar vriendin mocht zijn en dat ze me mij in al haar kwetsbaarheid zo dichtbij liet komen, staat vast!

Deze bijzondere wolk was te zien toen we buiten kwamen na de begrafenisdienst.