Wilde ganzen

In deze blog wil ik beschrijven waarom ik voor de titel  "wilde ganzen"  heb gekozen.
Deze blog is speciaal voor mijn lieve, dierbare vriendin Pauline!

In het kleine voorportaaltje van de kerk in Uitwijk hangen 2 enorme borden met alle namen van de predikanten die hier hebben gestaan. Het is zo'n imposant lange lijst, omdat de meeste hooguit 4 jaar zijn gebleven. In het verleden is 2 jaar zelfs gangbaar geweest. Eèn predikant heeft zijn  hele ambtsperiode in Uitwijk gestaan.
En voor we het weten zijn  er voor ons ook  vier jaar verstreken en is Nico formeel beroepbaar.
Hij is "vogelvrij' om door andere gemeenten beroepen te worden. In praktijk worden we eerst wel gepolst hoe we tegen een eventueel beroep staan. Onze Mart Jan is dan net een paar maanden oud en we besluiten dat de tijd voor ons nog niet "rijp" is om te vertrekken.
Stiekem droom ik ervan dat we net als die ene predikant gewoon blijven tot we oud en grijs zijn.Ons leven kabbelt zich zo heerlijk relaxed voort. Ik heb het erg naar mijn zin in mijn baan op het schooltje in Waardhuizen. Fijne contacten waar ik me helemaal thuis voel.  De kinderen ontwikkelen zich goed in alle ruimte en rust. Dit kan ik nog wel heel lang volhouden. Best bijzonder toch, om ook de geschiedenis in te gaan met maar èèn gemeente?
Terwijl ik zo mijn leventje leid word ik op een zondagmorgen ruw wakker geschud uit mijn droom.
De dominee preekt over 'wilde ganzen'.
Die 'trekken' als  doel hebben in hun leven. Zo af en toe strijken ze neer bij tamme ganzen'. Ze rusten, eten en drinken. Het kan zo prettig zijn bij die tamme ganzen, dat ze de vlucht nog even uitstellen en nog meer rusten, eten en drinken.
De 'wilde ganzen' besluiten om later weer aan te sluiten bij hun soortgenoten.De tijd verstrekt en wanneer ze hun soortgenoten boven hen horen en zien vliegen, lukt het hen niet meer om aan te sluiten. Ze zijn te zwaar  geworden van al het rusten en eten en kunnen  niet meer vliegen als een wilde gans.
Deze preek komt diep bij mij binnen! Ík ben die wilde gans die moet gaan vliegen, maar het zo prettig heeft op zijn rustplaats en daar het liefst wil blijven.
Gods doel met mij is dat ik vlieg naar de plaats waar Hij mij wil hebben en kan gebruiken. Dat ik beschikbaar ben. Maar ik ben hier helemaal niet blij mee en de rust is ver te zoeken.
Gelukkig krijg ik de steun en het meeleven van de groep vrouwen waarmee we nog steeds bij elkaar komen.
Ik kan mijn gevoelens van angst voor de onbekende toekomst delen. Ik moet uit het heerlijke, veilige nest komen en weet niet meer goed wat vliegen is. Wat ik wel weet is dat God om ons heen vliegt, zodat onze veiligheid in Zijn handen ligt. Daarom lukt het me toch om weer vertrouwen te krijgen in de komende vlucht.