vriendschap

"Wees voorzichtig met het aangaan van vriendschappen binnen je gemeente en wees zuinig op de vriendschappen die je al hebt, daar buiten", is het advies dat Nico meekrijgt in zijn studie.
Met het laatste kan ik helemaal instemmen, want vriendschappen die ik soms al vanaf mijn kindertijd heb opgebouwd, zijn van grote waarde. Aan deze vriendinnen hoef ik weinig meer toe te lichten, want ze weten zoveel van me.
Tijdens een conferentie van predikantsvrouwen gaat het ook over vriendschap met gemeenteleden.
Ook hier merk ik terughoudendheid. Een aantal vrouwen ervaart de kwetsbaarheid en is bang om teleurgesteld te worden in het geven van vertrouwen, waarop een vriendschap is gebouwd.
Ik vraag me verbaasd af waarom ik dit zo anders beleef. Ben ik zo naïef dat ik wel makkelijk een vriendschappelijke band met iemand aan ga? Ik vertrouw mijn vriendinnen zonder terughoudendheid.
Ben vooral heel blij met hun aanwezigheid, omdat ik vriendinnen zo nodig heb.
Zomaar onaangekondigd bij mijn vriendin in Uitwijk langs te kunnen komen en op de bank neerzakken. Dan spuien waar ik mee zit en helemaal tot rust komen omdat ik me zo bij haar op mijn gemak voel. En als ik dan weer weg ga voel ik me "lichter" en gesterkt. Met een andere vriendin in Uitwijk is het net als met een zus. Ze 'waait' bijna elke dag wel even binnen en dan kletsen we in de keuken bij. Als Nico op nascholing is, komt ze lekker koken en leggen we samen de kinderen in bed. Ik ben zo vertrouwd geraakt met hen in de jaren dat we in Uitwijk wonen, dat ik het echt als een verlies ervaar om hen te moeten loslaten wanneer we gaan verhuizen.
"Hoe moet ik nou zonder mijn vriendinnen in Dordrecht gaan leven”, beklaag ik me. Waarop ik zo'n wijs antwoord van iemand krijg dat ik dat nooit meer zal vergeten: "Je neemt de helft toch mee?", zegt diegene. Ik ben die andere helft, die vertrekt, maar met het vermogen om weer vriendschappen aan te gaan.
Eigenlijk heb ik die vriendinnen helemaal niet los hoeven te laten, want ze zijn gebleven, ook al is het op afstand!
En al gauw klikt het met een aantal vrouwen uit de Andreaskerk.
Met èèn van de meiden heb ik zelfs regelmatig contact. We drinken een kopje koffie bij elkaar en raken niet uitgepraat over van alles wat we meemaken; vooral over onze kinderen die in dezelfde leeftijden zijn gaat het gespreksonderwerp. Op een avond belt ze me dat ze weer een lief klein (pleeg)zoontje hebben gekregen om voor te zorgen. "O, Dien, hij is zo klein, heb jij nog zo'n speciale emmer
 om hem in bad te doen?"
Met de Tummy Tub rijd ik naar haar toe en badderen we dit kleine, lieve mannetje. We genieten samen van zoveel moois! Tijdens het verzorgen ontstaat er een speciale band, die steeds hechter zal worden in de loop van de jaren. De kinderen spelen en logeren bij elkaar, we gaan met elkaar op stap, maar we raken vooral nooit uitgepraat.
Toch begrijp ik nu dat ik ook kwetsbaar ben in vriendschap. Mijn vriendin is driekwart jaar geleden ziek geworden en vorige week overleden; we hebben elkaar al in dit leven los moeten laten.
Er is dan zoveel onzeker geworden. Maar ik ben er zeker van dat God er altijd is en ik Zijn aanwezigheid ook ervaar in de liefdevolle ontferming van vriendinnen. En de grote dankbaarheid dat ik haar vriendin mocht zijn en dat ze me mij in al haar kwetsbaarheid zo dichtbij liet komen, staat vast!

Deze bijzondere wolk was te zien toen we buiten kwamen na de begrafenisdienst.